Op een dag zag het vuur het water achter de hoge bergen
verliefd op zijn gekke golven.
Aan de strijdlustige die de rotsen raakt,
tot de stilte in je hart
Hij zei tegen het water:
Kom, wees mijn geliefde
Wees mijn wonder dat betekenis geeft aan mijn leven...
Het water kon de hitte in de ogen van het vuur niet verdragen
Hij zei neem het;
Mijn hart is een geschenk voor jou...
Verpakt in vuur en water
strak, zonder te breken...
In de tijd om water, stoom te worden,
het vuur begon in as te veranderen.
Of hij zal vergaan, of zijn liefde...
En het lot vanaf het begin op hun voorhoofd geschreven
En het verdriet in je hart
Het water is verdwenen naar verre landen...
Het vuur was boos, het vuur verbrandde de bossen...
Over land naar water gezocht,
door de dagen, door de nachten
Op een dag kwam de weg naar het water
Hij keek in die heldere ogen van het water,
een beetje beledigd, een beetje chagrijnig.
En op dat moment begreep hij het;
dat je liefde soms moet gaan.
Maar weggaan betekent niet dat je verliest….
Het vuur is gestopt, tot zwijgen gebracht, gedoofd met zijn liefde.
Hier sindsdien:
Vuur is water
water ontsnapt uit vuur.
Alleen water is het hart van vuur,
Hart van water
Het vat gewoon vlam...
excerpt
